Het meisje met de kankerstokjes

Tegen eind augustus, wanneer de eerste pepernoten op volledig onbegrijpelijke wijze hun weg naar de schappen in Albert Hein weten te vinden begin ik met het opbouwen van een ongezonde en zeer diepe ergernis met betrekking tot de feestmaand december. Wanneer december dan eindelijk aanbreekt ben ik er al zo klaar mee dat ik alleen nog maar functioneer onder invloed van enkele literflessen rode wijn. Daar word ik dan niet heel vrolijk, maar vooral heel realistisch van.

Ik stond dan ook klaar om op de bowlingbaan eens goed en letterlijk op mijn bek te gaan en gooide mijn eerste strike in vijf jaar. Er volgden er nog drie. Gelukkig werd ik alsnog laatste en baalde ik met het Broertje en een Neefje dat wij ons met de EO op tv-schermen slechts honderd meter bevonden van het stadion waarin Twente zes goals scoorde tegen Sparta (2).

Gisterenmiddag kwam hetzelfde Broertje op het lumineuze idee een potje Risk te spelen. De Vader speelde als altijd de kalme concurrent, terwijl het Broertje en ik om het hardst schreeuwden waarom mijn moeder verkeerd speelde en hoe zij de Dingen aan moest pakken. De Moeder verraste ons allemaal toen ze aankondigde dat ze had gewonnen (het Broertje en ik hadden elkaar afgeslacht), namelijk dat ze achttien gebieden met twee legers moest bezetten.
‘Maar dat is ook een wijvenkaart’, zei de Vader, die wel vaker namens de familie spreekt.

Eenmaal in Utrecht kwam ik door een felverlicht Ondiep waar het nationaal kampioenschap Kerstman Eren is losgebarsten. In mijn straat passeerde ik menig raam waarachter zich grote Kerstdecors bevonden met kerstbomen en kaarsjes en zo, en van die blije families en voelde ik mij een beetje het meisje met de (kankerverwekkende) zwavelstokjes. Vervolgens raakte mijn sleutel in de knoop – dat kan – en betrad ik vloekend de trap die ik met Buurman deel.

Buurman houdt wel van decoraties, zoveel mag duidelijk zijn, al weet ik niet of Jezus zich zo thuis zal voelen in onze gang. Voor mij staan de slingers, arrenslee en (maar echt!) sneeuwlandschapjes garant voor niet te onderdrukken schaterlachjes. Zoek je de ultieme Kerst-erlebnis? Komt dat zien, maar neem vooral een fles wijn mee.