Daar stond zij dan: 1.85 m. aan Muzungu, alsof zij nooit was weggeweest, nooit zes maanden in Kampala Uganda had gewoond. Wij vroegen of zij dan werkelijk niets veranderd was.
"Je wordt echt helemaal teruggeworpen op je oerinstincten in Afrika", zei ze.
Wij zagen het voor ons. Woestijnzand in je ogen, temperatuurverschillen qua dag en nacht van een graad of veertig, weinig water in je maag - laat staan eten - aids, gnoes die je omver lopen of nijlpaarden (die schijnen pas echt gevaarlijk te zijn), her en der een rebel (al dan niet Jihadist) of kindsoldaat, piraten, schorpioenen, malaria, Ludo Sanders, bananenstampot, kakkerlakken, rood zand, bodaboda...
"Je moet opletten in het verkeer, want ze hebben er geen stoplichten".
Wij wentelden ons in bekende warmte. Onze A. is thuis.
maandag 29 september 2008
woensdag 24 september 2008
Shoot
"Euhhh...", zegt EvdH, "misschien is dit interessant...".
"Mja", zeg ik.
"Control-a.", mompelt hij.
"HmmH.", beaam ik.
"Control-v".
"Aha."
"Zal ik...."
"Kan".
En zo zijn wij weer een kwartiertje verder.
Het leven tussen ambtenaren bevalt mij maar matig. Tien minuten hebben mensen nodig om aan hun pauze te beginnen. Twintig minuten denktijd over het toevoegen van twee haakjes ( ( ) ) in een bestand om de kwestie vervolgens toch maar gewoon door te sturen is een normaal verschijnsel. Een computer heb ik nog niet aangeraakt: het fiksen van inloggegevens zal vijf tot tien werkdagen in beslag nemen en het gebruiken van die van een ander... nou ja, dat kan dus echt niet.
Het hoogtepunt van mijn dag zal de komende achttien werkdagen bestaan uit het afleggen van de terugweg. Eén lange lijn moet ik volgen; van HC tot Zuilen. Het oogt mechanisch, de manier waarop de stroom fietsers zich over de Straatweg begeeft. Invoegen, achter een roker even blijven hangen, inhalen, stoplicht... optrekken, inhalen, stukje over de stoep, even versnellen, inhalen... ik voel mij dan een zeer wendbaar ruimteschipje. Heel vrij.
Aankomend weekend ga ik een laserkanon op mijn stuur laten monteren zodat ik tegenliggers overhoop kan schieten.
"Mja", zeg ik.
"Control-a.", mompelt hij.
"HmmH.", beaam ik.
"Control-v".
"Aha."
"Zal ik...."
"Kan".
En zo zijn wij weer een kwartiertje verder.
Het leven tussen ambtenaren bevalt mij maar matig. Tien minuten hebben mensen nodig om aan hun pauze te beginnen. Twintig minuten denktijd over het toevoegen van twee haakjes ( ( ) ) in een bestand om de kwestie vervolgens toch maar gewoon door te sturen is een normaal verschijnsel. Een computer heb ik nog niet aangeraakt: het fiksen van inloggegevens zal vijf tot tien werkdagen in beslag nemen en het gebruiken van die van een ander... nou ja, dat kan dus echt niet.
Het hoogtepunt van mijn dag zal de komende achttien werkdagen bestaan uit het afleggen van de terugweg. Eén lange lijn moet ik volgen; van HC tot Zuilen. Het oogt mechanisch, de manier waarop de stroom fietsers zich over de Straatweg begeeft. Invoegen, achter een roker even blijven hangen, inhalen, stoplicht... optrekken, inhalen, stukje over de stoep, even versnellen, inhalen... ik voel mij dan een zeer wendbaar ruimteschipje. Heel vrij.
Aankomend weekend ga ik een laserkanon op mijn stuur laten monteren zodat ik tegenliggers overhoop kan schieten.
dinsdag 16 september 2008
Dag 28
Niet dat ik er bijzonder over te spreken was - doorslapen was geenszins gegarandeerd - maar ik geloofde werkelijk dat het mij hielp bij inslapen. Zelden heb ik iets zo braaf geslikt, waarschijnlijk omdat ik het erg nodig had. Ik kan niet langer ontkennen dat het geen ruk helpt. Exit melatonine.
Het voelt een beetje alsof een laatste strohalm bruut is omgemaaid door een norse boer.
Mijn slaapproblematiek is niet bepaald een nieuw verschijnsel. Ik kom er alleen door mijn min of meer afgestudeerd zijn nu niet meer mee weg. In die drie weken dat ik werk ben ik al meerdere malen bijna omver gelazerd achter de kassa, zonder dat ik daarbij op enig begrip kon rekenen van mijn clientèle. Soms wordt ik met pauze geschopt door een verontruste collega. In mijn tas zitten oogdruppels.
Die paar uur die ik slaap zijn geenszins rustgevend. Tenminste één keer per week maak ik een dramatische wintersportvakantie door, bevind ik mij geheel tegen mijn zin een geflipt pretpark of moet ik lijdzaam toezien hoe de aliens komen. Dat gaat veelal gepaard met neerstortende vliegtuigen en een veranderende sterrenhemel, iets dat ook gebeurt met de atoombom die met enige regelmaat ontploft. Uren en urenlang ben ik op zoek naar w.c.'s in kampeerboerderijen, treinen en eerdergenoemd pretpark. Ik verdwaal in een Jeruzalem dat Jeruzalem niet is. Soms ga ik dood.
Geen wonder dus dat ik mij de kunst van het lucide dromen eigen probeer te maken.
Vannacht trof ik mijzelf geheel tegen mijn planning in aan op een vliegveld in New York. Zonder geld, en zonder mij afgemeld te hebben voor mijn werk. Toen ik ook nog eens per ongeluk een hijs van een sigaret nam werd mijn schuldgevoel bijna onhoudbaar. Ik pinde te weinig voor taxi én hostel. On top of it all bleek mijn backpack op miraculeuze wijze van mijn rug verdwenen.
Ja daag, dacht ik, dit laten wij dus mooi niet gebeuren. En jawel, daar was mijn backpack weer. Eenmaal in controle over mijn droom leek het mij een goed idee om New York te bezoeken. Helaas verloor ik onderweg de absolute zekerheid van het dromen en dan wordt het een beetje riskant om te gaan liften in de States.
Babysteps.
Jammer dus dat ik niet meer slapen kan.
Het voelt een beetje alsof een laatste strohalm bruut is omgemaaid door een norse boer.
Mijn slaapproblematiek is niet bepaald een nieuw verschijnsel. Ik kom er alleen door mijn min of meer afgestudeerd zijn nu niet meer mee weg. In die drie weken dat ik werk ben ik al meerdere malen bijna omver gelazerd achter de kassa, zonder dat ik daarbij op enig begrip kon rekenen van mijn clientèle. Soms wordt ik met pauze geschopt door een verontruste collega. In mijn tas zitten oogdruppels.
Die paar uur die ik slaap zijn geenszins rustgevend. Tenminste één keer per week maak ik een dramatische wintersportvakantie door, bevind ik mij geheel tegen mijn zin een geflipt pretpark of moet ik lijdzaam toezien hoe de aliens komen. Dat gaat veelal gepaard met neerstortende vliegtuigen en een veranderende sterrenhemel, iets dat ook gebeurt met de atoombom die met enige regelmaat ontploft. Uren en urenlang ben ik op zoek naar w.c.'s in kampeerboerderijen, treinen en eerdergenoemd pretpark. Ik verdwaal in een Jeruzalem dat Jeruzalem niet is. Soms ga ik dood.
Geen wonder dus dat ik mij de kunst van het lucide dromen eigen probeer te maken.
Vannacht trof ik mijzelf geheel tegen mijn planning in aan op een vliegveld in New York. Zonder geld, en zonder mij afgemeld te hebben voor mijn werk. Toen ik ook nog eens per ongeluk een hijs van een sigaret nam werd mijn schuldgevoel bijna onhoudbaar. Ik pinde te weinig voor taxi én hostel. On top of it all bleek mijn backpack op miraculeuze wijze van mijn rug verdwenen.
Ja daag, dacht ik, dit laten wij dus mooi niet gebeuren. En jawel, daar was mijn backpack weer. Eenmaal in controle over mijn droom leek het mij een goed idee om New York te bezoeken. Helaas verloor ik onderweg de absolute zekerheid van het dromen en dan wordt het een beetje riskant om te gaan liften in de States.
Babysteps.
Jammer dus dat ik niet meer slapen kan.
maandag 8 september 2008
Alle zeilen ...
Vlakbij het Nijntjepleintje fietste een meneer in een blauwe regenjas mij tegemoet. Zijn bovenlijf was lichtjes naar voren gebogen - alsof hij onder de wind door wilde - en hij had enorme flaporen.
Ik dacht: jij gaat hard met wind in de rug.
Dat vond ik niet zo aardig van mijzelf.
Ik dacht: jij gaat hard met wind in de rug.
Dat vond ik niet zo aardig van mijzelf.
Abonneren op:
Posts (Atom)
