Twenteland

Het is altijd leuk als dingen op een interessante manier samenvallen.

Ik was vanmiddag en vanavond drinkend met mijn collega’s en ontdekte dat één van hen zoveel jaar geleden stage heeft gelopen in Enschede. In hetzelfde circuit waarin mijn vader zijn jargon wel onder de knie heeft; moeilijk opvoedbare jongeren. De naam van de school deed het belletje favoriete leraar van de basisschool rinkelen. Hij was fantastisch en werd na een half jaar vervangen door iets tegenovergestelds.

Mijn beschrijving van de persoon in kwestie - staartje, sympathiek - werd met enige twijfel herkend. Dit moest worden uitgezocht.

Zo vond ik Het Filmpje.

Ik dacht: misschien komt hij er wel in voor; dan kunnen wij vergelijken.

Het maakte hele andere dingen los. De taal klonk op een bizarre manier vertrouwd. De scènes zouden in Koefnoen voor kunnen komen. Ik stond op het punt om het als grap te mailen naar mensen toen ik dacht: wat voel je nu écht?

Dat was natuurlijk nogal shocking.

Het filmpje bleef hilarisch, de leerlingen opstandig, de juffen keurig therapeutisch, de leraren streng, en dat allemaal op zijn Twents natuurlijk. Aanvankelijk waren de overeenkomsten bijzonder geestig, maar nu - na de slotscène - heb ik plots koude rillingen:

[Directeur van de school:]

Als je het helemaal simpel maakt is onze school, onze unit, een kleuterklas: je begint in de kring, je gaat naar de werkhoeken, daarna ga je samen eten en drinken, je gaat weer naar de werkhoek en aan het eind ga je weer in de kring om de dag te evalueren.
En op de een of andere manier werkt het gewoon.

Ik ben een Twentse moeilijk opvoedbare kleuter.

Teleurgesteld

Voorlopig breng ik grote delen van mijn dagen door op de bovenste verdieping van een ziekenhuis in enorm opbeurend Overvecht. Vandaag stond psychomotorische therapie op het programma. Hiervoor moesten wij afdalen naar een gymzaal waar urban explorers nu al hun hart op kunnen halen - inclusief afgeknipte touwen (niet om zelfmoord tegen te gaan, maar omdat de touwen loslieten als je eraan ging hangen). Aldaar gingen wij inlopen op een cover van Crazy Little Thing Called Love, iets dat ik niet helemaal begreep. Na wat rek- en strekoefeningen gingen wij over op het hoofdonderdeel; bal overgooien.

Nu wil het geval dat ik daar op zit, ballen overgooien, alleen doe ik dat meerdere keren per week met een zeker doel. Dat leek hier volledig te ontbreken. Ik kon mij er dus maar met mate toe zetten en was niet de enige. De zeer opmerkzame peut ontging dit niet en hij wilde hierover in discussie. Als een stelletje kleuters werden wij tot de orde geroepen.

‘Ben je een beetje boos?’, vroeg een groepsgenoot. Het antwoord hing voelbaar in de lucht. Na een korte stilte zei de gymleraar: ‘Nee, niet boos, maar teleurgesteld’. Wel, toen had ik het niet meer en probeerde mijn lach te richten tot mijn tenen.

Ik ging ‘in mijn ademhaling’ en accepteerde mijn voeten zoals ze zijn, zonder er iets mee te hoeven. Goed van mij, al kan ik me niet voorstellen dat mindfulness bestaat om PMT door te komen.