Teleurgesteld

Voorlopig breng ik grote delen van mijn dagen door op de bovenste verdieping van een ziekenhuis in enorm opbeurend Overvecht. Vandaag stond psychomotorische therapie op het programma. Hiervoor moesten wij afdalen naar een gymzaal waar urban explorers nu al hun hart op kunnen halen - inclusief afgeknipte touwen (niet om zelfmoord tegen te gaan, maar omdat de touwen loslieten als je eraan ging hangen). Aldaar gingen wij inlopen op een cover van Crazy Little Thing Called Love, iets dat ik niet helemaal begreep. Na wat rek- en strekoefeningen gingen wij over op het hoofdonderdeel; bal overgooien.

Nu wil het geval dat ik daar op zit, ballen overgooien, alleen doe ik dat meerdere keren per week met een zeker doel. Dat leek hier volledig te ontbreken. Ik kon mij er dus maar met mate toe zetten en was niet de enige. De zeer opmerkzame peut ontging dit niet en hij wilde hierover in discussie. Als een stelletje kleuters werden wij tot de orde geroepen.

‘Ben je een beetje boos?’, vroeg een groepsgenoot. Het antwoord hing voelbaar in de lucht. Na een korte stilte zei de gymleraar: ‘Nee, niet boos, maar teleurgesteld’. Wel, toen had ik het niet meer en probeerde mijn lach te richten tot mijn tenen.

Ik ging ‘in mijn ademhaling’ en accepteerde mijn voeten zoals ze zijn, zonder er iets mee te hoeven. Goed van mij, al kan ik me niet voorstellen dat mindfulness bestaat om PMT door te komen.