Shoot

"Euhhh...", zegt EvdH, "misschien is dit interessant...".

"Mja", zeg ik.

"Control-a.", mompelt hij.

"HmmH.", beaam ik.

"Control-v".

"Aha."

"Zal ik...."

"Kan".

En zo zijn wij weer een kwartiertje verder.

Het leven tussen ambtenaren bevalt mij maar matig. Tien minuten hebben mensen nodig om aan hun pauze te beginnen. Twintig minuten denktijd over het toevoegen van twee haakjes ( ( ) ) in een bestand om de kwestie vervolgens toch maar gewoon door te sturen is een normaal verschijnsel. Een computer heb ik nog niet aangeraakt: het fiksen van inloggegevens zal vijf tot tien werkdagen in beslag nemen en het gebruiken van die van een ander... nou ja, dat kan dus echt niet.

Het hoogtepunt van mijn dag zal de komende achttien werkdagen bestaan uit het afleggen van de terugweg. Eén lange lijn moet ik volgen; van HC tot Zuilen. Het oogt mechanisch, de manier waarop de stroom fietsers zich over de Straatweg begeeft. Invoegen, achter een roker even blijven hangen, inhalen, stoplicht... optrekken, inhalen, stukje over de stoep, even versnellen, inhalen... ik voel mij dan een zeer wendbaar ruimteschipje. Heel vrij.

Aankomend weekend ga ik een laserkanon op mijn stuur laten monteren zodat ik tegenliggers overhoop kan schieten.