Suske en Wiske en de Dartelende Doctorandus

Wat het schrijven van een scriptie met mij doet.

Na acht uur autistisch typen zei ik tegen de schuin tegenover mij werkende Huisgenote: ‘Leuk liedje?’ en zette Stairway to Heaven op.

Gisteren wapperde diezelfde Huisgenote verleidelijk met het pasje van de huisrekening. Mijn irritatiegrens blijkt tot ver beneden het nulpunt gedaald. Al bij de eerste foutmelding van de flessenautomaat probeerde ik Vakvulsmurf door de kratopening te persen.

Dan. Wij wisten met aftrek van statiegeld 70 euro uit te geven. Koekjes wilden we. En chocola. Drop. En chips natuurlijk. We waren het er ernstig over eens dat we voor hersluitbare of kleine verpakkingen moesten gaan, om te voorkomen dat we alles in één keer op zouden eten. Om half elf had ik mij al een flink eind het eerste kratje in gewerkt en wisten wij ons beiden omringd door kruimels van de chocolatechipcookies, een lege zak m&m’s, een lege fles wijn, een geopende doos dropjes, een verpakking van kaasstengels en papiertjes van de lollies.

Sinds ik mij kan heugen praat ik met mijzelf. Nu is er opeens een nieuwe aanspreektitel* opgedoken die mij allerminst bevalt. Ik heb het tegen mij, nota bene!
(*E.g. Nou nou, Olde Riekerink, je maakt er wel een potje van. Olde Riekerink, Olde Riekerink, wat ben je toch een nerd. Olde Riekerink! Dit kan echt niet zo.)

Laatst hoorde ik dat de Backstreet Boys naar Nederland kwamen en dacht automatisch: misschien leuk om naartoe te gaan. Er zijn geen emoticons voor hoe ik me hierover voel.
Uniek.

Mápjes doet het schrijven van een scriptie met mij.

En uitslag, het überhaupt overwegen van twee weken Alanya (mega all inclusive!), ongekende geldingsdrang op het basketballveld, solliciteren op de functie van vakkenvuller bij de Jumbo in Overvecht en kijken naar De Gouden Kooi.

Dit allemaal voor een titel.

Gelukkig heb ik veel met titels. Anders had ik De trein der traagheid, Veronika besluit te sterven en All Families are Psychotic nooit ontdekt.