Ik probeerde net een liedje te fotograferen. De luidsprekertjes van mijn laptop waren geen porem, dus meende ik zelf wel als reflector te kunnen dienen. Reflector van geluid dan, met een intens blij hoofd en dirigerend handje. Op de foto was niets dan een enorme homp roze vlees zichtbaar.
Toen heb ik - bij gebrek aan ander publiek - maar een dramatisch liedje gezongen voor Aryeh en Job. Zij schrokken er nogal van – zoals van alles eigenlijk – en hebben zich tijdelijk teruggetrokken in hun blokhut. Daar komen zij pas uit als ik de koelkast open trek en heel hard konijntjes! roep. Pavlov. Dan krijgen zij komkommer.
Het wijsje blijft maar in mijn hoofd. En daarbuiten, want ik geloof dat het wijsje door het buiten het hoofd te benadrukken van binnen over gaat.
Eigenlijk was ik vanavond mijn conclusie aan het tikken. Nu kan ik zeggen dat mijn scriptie zonder bijlagen 107 pagina’s telt.
Oops.
Dit is niet bepaald het ideale moment om te ontdekken dat ik lang van stof ben (of een boek kan schrijven). 33.667 niet-Aziatische woorden heb ik gebruikt. Op zich een knappe prestatie in een wereld waarin Aziaten statistisch gezien zeer aanwezig zijn.
Desalniettemin moet ik nu heel hard huilen.
Na een hele dag gejank om een Nuonliedje* - in en buiten het hoofd - zou het een opluchting moeten zijn. Dit is het niet. Ik heb voor het eerst in mijn leven ernstig de behoefte te bidden.
* http://verspilling.bone.nl/nuon_verspilling.mp3.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten