26 december: Kloppende harten in december

Kloppende harten in december
26 dec, 17:31
Behalve het occasional braakje dat ik het verleden heb gelegd als straf voor het iets te enthousiast consumeren van alcoholische versnaperingen, door elkaar en in grote hoeveelheden, is de laatste keer dat ik echt heb gekotst die keer geweest van de suikerpinda’s met komkommer (1995). Ook toen zochten mijn ouders diepere redenen, we moesten die dag toevallig naar de tandarts, maar echt, en echt, ik kots niet voor de lol.

Toen ik mijzelf maandagochtend, het begin van de door mij de hemel in geprezen kerstdagen, om half negen met mijn hoofd in een vuilnisbak aantrof, terwijl mijn tenen hun best deden mijn maag te helpen zich te legen dacht ik: godverdomme. Het totale gebrek aan hoofdpijn (een zegening) deed mij concluderen dat het toch echt niet de Grolsch Weizen was die ik met liters tegelijk naar binnen had gegoten de avond ervoor. Wat de fuck was deze shit dan wel?

Emotionele chantage van moeders en tantes zijde had mij naar Hengelo gebracht, zondag, om een potje te bowlen met de extended family. De familie van mijn neefjes zag wat pips en meldde bij elke in de gutter gegooide bal: ‘maar ja, ik had dan ook buikgriep afgelopen week’. Waarop ik zei: ‘ja, en ik ben depressief’.
Mensen, als je een leuk feestje wil moet je mij echt uitnodigen.

Terug naar de vuilnisbak, die gelukkig waterdicht bleek: buikgriep dus. Een mij volslagen onbekend fenomeen. Blijkbaar betekent dat dat je ieder half uur (ik hoefde er geen wekker voor te zetten) precies tien seconden de tijd krijgt om je richting ‘bak’ te begeven en je lege maag te legen. Maar dat is leuk! ’s Avonds met emmer en al naar beneden, mijn moeder vond de nieuwe functie van de vuilnisbak niet grappig, om cadeautjes te doen. Toen maar snel weer naar bed. Gisteren koorts. Vandaag koorts en hartkloppingen. En een beetje misselijk.

Tandenknarsend kan ik mededelen dat dit mijn tweede alcoholvrije kerst in even zoveel jaar is.* Dit stemt mij droevig. Hiervoor zijn natuurlijk talloze redenen te bedenken. Een belangrijke is de volgende. De weegschaal, waar ik twee maal per jaar op sta om te bepalen hoeveel ik dat jaar ga afvallen, wat dan gefiled wordt onder het kopje ‘goede voornemens’, ook al zo’n favoriet item voortkomend uit de decembermaand, deelde mij mee dat ik precies tien kilo lichter ben dan vorig jaar. Potjandorie, gehaald dus! En ik doe niet eens aan goede voornemens! Maar een gelukje dat ik drink, anders was ik ver onder mijn streefgewicht uitgekomen. En wat heb je daar nou weer aan – dat kan immers de bedoeling niet zijn?

Dit drinken ga ik volhouden. Dus, als mijn tomatensoep mijn maag een prettige verblijfplaats vindt en daarna kiest voor mijn darmstelsel en mijn hart niet meer doet alsof het het enige is dat zich in mijn borstkas bevindt ga ik een klein drankje doen. Mij kennende volgen er na dat kleintje nog een aantal en als ik mijzelf morgen weer in een vuilnisbak aantref zal ik niet zeiken. Sterker, ik verheug me al bijna op een alcoholische omarming met de plee.

* vorig jaar: eerste antibioticum ever vanwege kutkies