Reggaetonische verbazing

Ik zat even in een periode waarin ik van de ene verbazing in de andere viel. Het meest recente valmoment vond twee minuten geleden plaats. Paulien van Deutekom is wereldkampioene, glimt en we gaan er even uit voor de reclame. Een pinguïnfamilie raadt verschillende geurtjes (airwick decospray?) aan, omdat je, wanneer je altijd hetzelfde geurtje ‘hebt’, je dat op een gegeven moment niet meer ruikt. Ik associeer pinguïns absoluut niet met geur, in tegendeel. Het klimaat waarin de pinguïn zich voortbeweegt doet mij denken aan verstopte neuzen.

Andere vogel. Dat wij zwanger waren was al bekend, maar nu zijn we bevallen en dat op zich is al heel bijzonder. Ik kijk zeker drie keer per dag of de Duif misschien iets wil tonen van wat er onder haar zit en soms is het raak. Gele veertjes en roze pootjes. Babyduiven bestáán dus niet alleen, ze zijn ook nog eens geel. En duiven worden dus geboren met intacte pootjes! Ik ben er een veel sympathieker mens door geworden. En makkelijker, want toen ik net een dode spin aantrof in mijn bed werd ik daar niet warm of koud van. Dit betekent overigens niet dat ik eerlijk kan ontkennen dat diens grote broer nu in de stofzuigerzak zit. Wat ben ik toch een hypocriete vegetariër.

Afgelopen vrijdag bevond ik mij met twaalf anderen in een werfkelder voor een workshop regg(a)eton. Mijn aanwezigheid alleen al stond garant voor vele verbaasde kreetjes, niet in de laatste plaats afkomstig van mijzelf. Ik ben namelijk niet in de wieg gelegd voor het gebruiken van mijn lijf. De instructrice kondigde aan dat ze speciaal lekker strakke kleren aan had gedaan, zodat we allemaal goed konden zien wat ze met haar lichaam deed. Vervolgens hebben elf aanwezigen een uur lang gefascineerd naar haar achterwerk zitten staren. Ik niet. Ik keek alleen maar naar haar voeten, in de hoop de stapjes in de goede richting te zetten. Na verscheidene misstappen en een overdaad aan oogcontact met mijzelf in de spiegel besloot ik uit te stappen. Er zijn grenzen. Tot mijn spijt kon ik aan het einde van de workshop dus niet alleen niet reg(a)etonnen, maar kon ik evenmin meepraten over de bips van de lerares.

Toch verbaasde ik mijzelf en anderen die avond door vol overgave de basisstapjes te demonstreren in de MVH, nadat ik drie keer had verteld over hoe weinig wij gegeten hadden bij een zeker tapasrestaurant. Het mogen dan kleine gerechtjes zijn, ik krijg er wel altijd een vol gevoel van. Dit ontbrak deze keer en dat vond ik verbazingwekkender dan Gepke die met muzikale begeleiding van een meneer met gitaar op een tafel had staan dansen die avond.

Mijn begeleider mailde net dat het hem leuk leek als ik in maart mijn laatste punt zou zetten. Dit lijkt mij nou ook heel leuk. Hij voegde er aan toe dat het heel leuk werd. Ik onderdrukte de verbazing die meteen de kop op stak en beëindigde daarmee een periode van totale awe. Want natuurlijk wordt het leuk, mijn scriptie, hoe zou ik anders kunnen denken? Van puur enthousiasme zou ik bijna met mijn ass gaan shaken.