kwispelen
27 sep, 17:01
Vannacht gepokerd, in de hoop dat ik bij thuiskomst meteen in slaap zou sukkelen. Om vier uur lag ik al vol spanning te wachten. Om half zes hoorde ik de bovenburen beginnen met de ochtendmaaltijd. Niet veel later begon de bladblazer met zijn werkzaamheden en kwam de krantenjongen voorbij. De eerste zonnestralen braken door en dat was voor de duiven op het balkon van de Huisgenote het teken om vrolijk hun gebruikelijke lawaai aan te vangen. Deze keer deed het me niets. De zon scheen! En ik moest ervan kwispelen. Rond negenen kwam de Huisgenote thuis en maakte me ‘wakker’. Ik probeerde me nog te verstoppen onder de handdoek die als masker dient, maar er was geen redden meer aan. De koffie stond klaar, de zon scheen en toen ben ik maar opgestaan. Om elf uur zat ik in de bibliotheek.
Daar ben ik nu nog steeds, omgeven door het kalmerende geluid van honderden vingers die op tientallen toetsenborden raggen. Heel ritmisch en vredig. Om mij heen veel eerstejaars die babbelen over wat een conclusie nou precies is. Een meisje buiten vertelde haar mobiele telefoon dat ze de geschiedenis van Frankrijk op moest schrijven, in het Frans nog wel. ‘Ik vind het nogal een opdracht, belachelijk!’, het mobieltje beaamde dit. Ik glimlachte en vroeg me af wat een letterenstudent op de Uithof doet. Misschien zijn de tijden veranderd.
Qua stemmen in ieder geval wel, want we moeten misschien met een rood potlood, tien oktober, wat de totale kosten van het referendum op acht ton brengt (een ton meer dan begroot). Ik grinnik en knipoog naar de zon. Zelfs het opiniestuk van Wilders en Jami en de escalatie in Myanmar brengen mij niet van mijn stuk.
Zo draait mijn humeur al de hele dag om een hemellichaam. En wanneer maan en zon wisselen van de wacht zit er voor mij misschien wel wat nachtrust in. Ik verheug me er nu al op.
1 reactie(s) Meer...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten