De Vrieskou
gisteren, 19:51
Momenteel houden twee grote vraagstukken mij bezig: waarom wordt The Net alwéér vertoond op t.v. en wat is er gebeurd met Natalee Holloway. The Net. We spreken hier 1995, van een film waarin de b-kanten van een (pasgeboren) computertijdperk worden blootgelegd. Dit in combinatie met het thema ‘identiteit’, een ander heet nineties-issue (Rwanda, Bosnië). Zo’n film waarin alle relevante informatie op een *kuch* floppy staat. Daar is mijn pet dus te laag voor.

Peter R. heeft voor vanavond beloofd mijn tweede vraag te beantwoorden. Een mogelijk antwoord op een levensvraag lijkt mij koste wat kost nastrevenswaardig. Toch waren er een paar probleempjes. Te beginnen met Peter R. de Vries. Ik begrijp dat je de naam Rudolf probeert te verbergen, maar laat die R. dan ook alsjeblieft weg. Al moet ik toegeven: Peter de Vries is helemáál weinig sensationeel. Meneer de Vries is eigenlijk gewoon niet een van mijn favoriete landgenoten. Daarnaast is er nog de zenderproblematiek. De voiceover heeft het stelselmatig over ‘SB-SS’, en bij SS heb ik enkel negatieve associaties. Wát ik zoal op de zender zie is per ongeluk en meestal zum kotzen.

Op zich genoeg reden om lekker naar Contact te kijken. Maar neen. Niet alleen wil ik het nu weten, ik wil ook graag De Vries op zijn bek zien gaan. Dit betekent dus altijd winst. En aangezien ik mij tot dusver in dit leven niet heb kunnen ontplooien als winnaar kon ik deze kans niet voorbij laten gaan.

Kortom: ik zit te kijken.

(na een intermezzo van zo’n 20 uur)

Naar mate de uitzending vorderde raakte ik in een steeds verder gaande staat van onpasselijkheid. Niet alleen om de reclameblokken die telkens werden ingeluid door twee mutsen van Hart van Nederland die zich afvroegen hoe de wereld zou reageren op de schokkende onthullingen van Peter de Vries. Ook de toon van het stuk, de speculaties ‘Een onschuldige zou zo’n opmerking nooit kunnen maken’ en het duidelijk doordacht aan elkaar gemonteerde materiaal van de verborgen camera stonden mij tegen. Toch heb ik wel zin in de extended version. Al weet ik niet zeker of ik het domme gelul van Joran van der S. nog heel lang kan aanhoren.

Onverwachts leverde De Vries mij het antwoord op kwestie één. Sneaky shit met behulp van elektronica is duidelijk van alle tijden. Laat The Net dus maar komen.

Hoe 'het geheim van Aruba' nou precies in elkaar steekt weet ik nog steeds niet. En Peter de Vries is nog niet duidelijk genoeg op zijn smoel gegaan. Mijn status als verliezer zal dus nog even gehandhaafd blijven. Mijn grootste zorg is echter mijn nieuwe levensvraag: waarom blowt iemand in een auto?