I'll never let go
23 jul, 11:40
na een half weekend in bed doorgebracht te hebben (met potter) vanwege ernstige hoofdpijnen (stress?) kon ik natuurlijk vannacht weer niet slapen. en dan wil ik nog wel eens stilstaan bij sterfscenes. fictieve dan, he, ik ga niet lekker lopen nadenken over wtc-springers, kinderen in school no. 1, columbine, darfur of bagdad.
het werd me al snel erg duidelijk dat je de sterfscenes in verschillende categorieen in kan delen. een greep uit het aanbod:
de teleurstellende sterfscene
Darth Vader's einde is hierin toch wel de meest belangrijke. de handenafhakkende smeerlap gaat ein-de-lijk dood en wat blijkt? zit toch nog iets menselijks in! belachelijk! ik vind dat zijn laatste adem een vloek had moeten bevatten.
de ga-nou-toch-gvd-dood sterfscene
(ook wel raspoetin-sterfscene [raspoetin was de greet hofmans aan het russische hof, red.]) zoals in scream en I will always, ALWAYS, remember what you did that summer, of die rus in Snatch. je kan stabben en schieten wat je wil, zo'n kreng gaat maar niet om. vaak wel hilarisch.
de sterfscene die een sterfscene had moeten zijn en dat in tweede instantie ook werd
ligt in het verlengde van voorgaande, maar meer in blockbuster dan horror, zoals bijvoorbeeld sean bean die in Goldeneye eerst honderd meter naar beneden stort en dan nog lang genoeg leeft om een schotelantenne op zich neer te zien storten. net als cyrus the virus in con air, overigens.
de sterfscene waarvan je wenste dat het er een was
ik doel hiermee op die verschrikkelijke personages die je zelf een sterfscene toebedenkt. voor mij is dat (met stip op 1.) frodo -kijk mij toch eens onschuldig kijken alsof ik net in mijn broek gepoept heb - woods. als ik sam was geweest had ik in die vulkaan gezegd: frodo jongen, teentjes bij de rand en bukken maar. dan had ik hem met mijn harige poot, hoppakee, zo die lava in getrapt onder het mom van: zijn wij lekker allemaal uit jouw lijden verlost.
de sterfscene die geen sterfscene
is toen mijn buurjongen acht werd nam hij tien vriendjes, waaronder ondergetekende, mee naar de bioscoop, naar junglebook. het verhaal gaat dat er eentje ontzettend hard zat te snotteren toen balou de beer dood leek te gaan. dat was ik, en ik ben het nooit vergeten.
de zgn tranentrekker (van het lachen) van een sterfscene
hiermee begon ik vannacht. liv 'that is my father up there' tyler, armageddon, waarop bruce willis (ga nou toch gewoon dood klootzak) ons allemaal trakteert op een fan-tas-tische afscheidsspeech. nog een voorbeeld: tom hanks in saving private ryan. allemaal lieve amerikanen vermoord door hele nare duitsers voor een zo'n knul, ook tom hanks moet er aan geloven, en die heeft nog NET tijd om Matt Damon toe te spreken: 'earn this' blaast hij nog net uit. BRAAK. de klassieker in dit genre is natuurlijk (al is het zonder dood) Kate die op haar meest asthmatisch Jack meldt dat ze nooit los zal laten, terwijl ze hem loswrikt.
en tot slot:
de verbaasde sterfscene
je weet wel, zij die verslagen worden door iemand die ze chronisch hebben onderschat. veelal met zwaard. ik noem hier Rickman van Nottingham die uiteindelijk toch door zo'n leggingdragende Robin (of was het het wijffie?) aan een mes geregen wordt. je ziet hem denken: fuck it, foutje. veelvoorkomend in oude tijden (ook gij?), zie three musketeers en peter pan, om maar wat te noemen.
dat sterfscenes in mijn hoofdje opdoken omdat ik potter al een poosje uit had behoeft natuurlijk geen uitleg.
Meer...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten